Мамен Морено Лерма, водач на групата за контакт со храна и пакување во AIMPLAS, зборува за карактеристиките на безбедноста на пакувањето на козметиката.

Луѓето стануваат сè попребирливи при набавка на нови производи, што е докажано со работата што ја вршат надлежните органи, козметичката индустрија, производителите на амбалажа и индустриските здруженија.

Кога зборуваме за безбедноста на козметичкото пакување, мора да ја имаме предвид актуелната легислатива и во таа насока, во европски рамки ја имаме Регулативата 1223/2009 за козметички производи. Според Анекс I од Регулативата, Извештајот за безбедност на козметички производи мора да содржи детали за нечистотии, траги и информации за материјалот за пакување, вклучувајќи ја чистотата на супстанциите и мешавините, докази за нивната техничка неизбежност во случај на траги од забранети супстанции и релевантните карактеристики на материјалот за пакување, особено чистотата и стабилноста.

Другото законодавство ја вклучува Одлуката 2013/674/ЕУ, која утврдува насоки за да им олесни на компаниите да ги исполнат барањата од Анекс I од Регулативата (ЕЗ) бр. 1223/2009. Оваа одлука ги прецизира информациите што треба да се собираат за материјалот за пакување и потенцијалната миграција на супстанциите од пакувањето кон козметичкиот производ.

Во јуни 2019 година, Cosmetics Europe објави неправно обврзувачки документ, чија цел е да ја поддржи и олесни проценката на влијанието на пакувањето врз безбедноста на производот кога козметичкиот производ е во директен контакт со пакувањето.

Пакувањето во директен контакт со козметичкиот производ се нарекува примарно пакување. Поради тоа, карактеристиките на материјалите кои се во директен контакт со производот се важни во однос на безбедноста на козметичките производи. Информациите за карактеристиките на овие материјали за пакување треба да овозможат да се проценат сите потенцијални ризици. Релевантните карактеристики може да го вклучуваат составот на материјалот за пакување, вклучувајќи технички супстанции како што се адитиви, технички неизбежни нечистотии или миграција на супстанцијата од пакувањето.

Бидејќи најголемата загриженост е можната миграција на супстанции од пакувањето кон козметичкиот производ и што не се достапни стандардни процедури во оваа област, една од најшироко воспоставените и најприфатените методологии во индустријата се заснова на проверка на усогласеноста со законодавството за контакт со храна.

Материјалите што се користат за производство на пакување на козметички производи вклучуваат пластика, лепила, метали, легури, хартија, картон, мастила за печатење, лакови, гума, силикони, стакло и керамика. Во согласност со регулаторната рамка за контакт со храна, овие материјали и артикли се регулирани со Регулативата 1935/2004, која е позната како Рамковна регулатива. Овие материјали и артикли, исто така, треба да се произведуваат во согласност со добрата производна практика (GMP), врз основа на системи за обезбедување квалитет, контрола на квалитетот и документација. Ова барање е опишано во Регулативата 2023/2006(5). Рамковната регулатива, исто така, предвидува можност за воспоставување конкретни мерки за секој тип материјал за да се обезбеди усогласеност со воспоставените основни принципи. Материјалот за кој се утврдени најспецифичните мерки е пластика, како што е покриено со Регулативата 10/2011(6) и последователните амандмани.

Регулативата 10/2011 ги утврдува барањата што треба да се почитуваат во однос на суровините и готовите производи. Информациите што треба да бидат вклучени во Декларацијата за усогласеност се наведени во Анекс IV (овој анекс е дополнет со Упатството на Унијата што се однесува до информациите во синџирот на снабдување. Упатството на Унијата има за цел да обезбеди клучни информации за преносот на информации потребни за усогласување со Регулативата 10/2011 во синџирот на снабдување). Регулативата 10/2011, исто така, поставува квантитативни ограничувања за супстанциите кои можат да бидат присутни во финалниот производ или може да се испуштат во храната (миграција) и ги утврдува стандардите за тестирање и резултатите од тестовите за миграција (барање за финални производи).

Во однос на лабораториската анализа, за да се потврди усогласеноста со специфичните миграциски граници утврдени во Регулативата 10/2011, лабораториските чекори што треба да се преземат вклучуваат:

1. Производителот на пакувањето мора да има Декларација за усогласеност (DoC) за сите употребени пластични суровини, врз основа на Анекс IV од Регулативата 10/2011. Овој придружен документ им овозможува на корисниците да проверат дали материјалот е формулиран за контакт со храна, односно дали сите супстанции што се користат во формулацијата се наведени (освен оправданите исклучоци) во Анекс I и II од Регулативата 10/2011 и последователните измени.

2. Спроведување на севкупни миграциски тестови со цел да се потврди инертноста на материјалот (ако е применливо). Во целокупната миграција, вкупната количина на неиспарливи материи што можат да мигрираат во храната се квантифицира без да се идентификуваат поединечните супстанции. Целокупните миграциски тестови се вршат во согласност со стандардот UNE EN-1186. Овие тестови со симулантот се разликуваат по бројот и формата на контакт (на пр. потопување, едностран контакт, полнење). Целокупната граница на миграција е 10 mg/dm2 површина на контакт. За пластични материјали во контакт со храна за доилки и мали деца, границата е 60 mg/kg симулант за храна.

3. Доколку е потребно, спроведување тестови за квантификација на резидуалната содржина и/или специфичната миграција со цел да се потврди усогласеноста со ограничувањата утврдени во законодавството за секоја супстанција.

Специфичните миграциски тестови се вршат во согласност со стандардната серија UNE-CEN/TS 13130, заедно со процедурите за внатрешни тестирања развиени во лабораториите за хроматографска анализа. на тестирање.Од сите дозволени супстанции, само некои имаат ограничувања и/или спецификации. Оние со спецификации мора да бидат наведени во DoC за да се овозможи проверка на усогласеноста со соодветните ограничувања во материјалот или конечниот производ. Единиците што се користат за изразување на резултатите од преостанатата содржина се mg од супстанцијата по kg финален производ, додека единиците што се користат за да се изразат специфичните резултати од миграцијата се mg од супстанцијата на kg симулант.

За да се дизајнираат севкупните и специфичните тестови за миграција, мора да се изберат симуланти и услови на изложеност.
При спроведување на тестови за миграција на пакувањето на козметичките производи, неопходно е да се земат предвид симулантите што треба да се изберат. Козметиката обично се хемиски инертни мешавини на база на вода/масло со неутрална или малку кисела pH вредност. За повеќето козметички формулации, физичките и хемиските својства релевантни за миграцијата одговараат на својствата на прехранбените производи опишани погоре. Затоа, може да се усвои пристап како оној за прехранбените производи. Сепак, некои алкални препарати како што се производите за нега на коса не можат да бидат претставени со споменатите симуланти.

• Услови на изложеност:

За да ги изберете условите на изложеност, треба да се земат предвид времето и температурата на контакт помеѓу пакувањето и прехранбениот производ/козметиката од пакувањето до датумот на истекување. Ова осигурува дека се избрани условите за тестирање што ги претставуваат најлошите предвидливи услови за вистинска употреба. Условите за севкупна и специфична миграција се избираат посебно. Понекогаш, тие се исти, но се опишани во различни поглавја од Регулативата 10/2011.

Усогласеноста со законодавството за пакување (по верификацијата на сите применливи ограничувања) мора да биде детално наведено во релевантниот Доц, кој мора да вклучува информации за употребата за која е безбедно да се доведе материјалот или артиклот во контакт со прехранбени производи/козметика (на пр. видови храна, време и температура на употреба). Документот потоа го оценува консултантот за безбедност на козметички производи.

Пластичната амбалажа наменета да се користи со козметички производи не е обврзана да биде во согласност со Регулативата 10/2011, но најпрактичната опција е веројатно да се усвои пристап како оној што се применува со прехранбените производи и да се претпостави за време на процесот на дизајнирање на пакувањето дека суровините мора да да биде погодна за контакт со храна. Само кога сите агенти во синџирот на снабдување се вклучени во усогласеност со законските барања, ќе може да се гарантира безбедноста на пакуваните производи.